Џин Хекман, двократен добитник на Оскар и ѕвезда на „Француската врска“ и „Супермен“, почина на 95 години. Актерот и неговата сопруга, класичната пијанистка Бетси Аракава, беа пронајдени мртви во нивниот дом во Санта Фе во средата, објави „Санта Фе Њу Мексикан“, цитирајќи го шерифот на округот Адан Мендоза, кој потврдил за медиумот дека парот починал, заедно со нивното куче.
Мендоза додал дека нема непосредни сомнителни индикации во смртните случаи, додал медиумот. Тој, исто така, не навел причина за смртта, ниту пак кажал кога двојката можеби починала, пренесува магазинот „Пипл“.
Роден како Јуџин Ален Хекман во Сан Бернардино, Калифорнија, во 1930 година, тој често се преселувал со своето семејство, на крајот дошол во Денвил, Илиноис, каде што неговиот татко работел за весник. Како момче, Хекман често бегал во кината, каде што ги идолизирал ѕвездите како Ерол Флин, Едвард Г. Робинсон и неговиот миленик Џими Кегни.
Кога Хекман имал 13 години, неговиот татко го напуштил семејството, мавтајќи му на својот син додека си заминувал. „Беше толку прецизно. Можеби затоа станав актер“, изјави Хекман еднаш за „Венити фер“ во 2013 година за тој гест на разделба. „Се сомневам дека би станал толку чувствителен на човечкото однесување доколку тоа не ми се случеше како дете – ако не сфатев колку може да значи еден мал гест“.
Три години подоцна, по една ноќ во затвор за кражба на бонбони и газирани пијалоци, Хекман се пријавил во маринците, служејќи до својата 19 година. Потоа живеел во Њујорк, Флорида и во неговиот дом од детството, Денвил, и се оженил со неговата девојка, Феј Малтезе, во 1956 година (Тие се развеле 30 години подоцна.) Двојката подоцна се преселила во Калифорнија, каде што Хекман се придружил на познатата театарска куќа „Пасадена плејхаус“. Додека бил таму, Хекман се дружел со друг надежен актер, Дастин Хофман.
Меѓутоа, Хекман бил исфрлен од „Плејхаус“ и, решавајќи да им докаже дека не се во право, се упатил кон Њујорк, каде што бил решен да успее како актер. Тој добил мала улога во двонеделната продукција на драмата на Артур Милер „Поглед од мостот“.
Во Њујорк, Хекман се дружел со Хофман и Роберт Дувал, играјќи мали улоги. Дури во средината на триесеттите, Хекман конечно ја доби забележливата улога, играјќи го братот на Ворен Бити во Бони и Клајд (1967). Како Бак Бароу Хекман ја доби својата прва номинација за Оскар во 1968 година од пет.
Три години подоцна, Хекман беше номиниран за втор Оскар за најдобра споредна машка улога за неговата улога во „Никогаш не пеев за мојот татко“ (1970). Но, токму неговата главна улога во „Француската врска“ од 1971 година го зацврсти неговиот статус на водечки актер во Холивуд и му донесе Оскар за најдобар актер во 1972 година.
Хекман играше поразновидни улоги во „Авантурата Посејдон“ од 1972 година, во филмот на Френсис Форд Копола „Разговор“ (1974) каде што игра експерт за надзор кој мисли дека двојка ќе биде убиена, беше Лекс Лутор во филмот „Супермен“ од 1978 година, што можеби изгледаше чуден избор за човек кој сака да се профилира како сериозен актер, но со повеќе од 80 филмови во неговата биографија, Хекман остави простор за лудости.
За забавните проекти како анимираниот филм „Мравки“ (1998) или „Птичји кафез“ (1996) со Робин Вилијамс и Нејтан Лејн, противтежа беа неизбришливиот пресврт во „Мисисипи во пламен“, што му донесе на Хекман четвртата номинација за Оскар во 1989 година, и во „Непростено“ на Клинт Иствуд, со втор освоен Оскар во 1993 година за улогата на одвратен шериф.
Хекман се повлече од актерството откако глумеше во комедијата „Добредојдовте во Муспорт“ од 2004 година. Само неколку години пред тоа, тој уште еднаш ја воодушеви публиката во „Кралските Тененбауми“ на Вес Андерсон, како патријарх на умирање на семејство на необични генијалци (вклучувајќи ги Анџелика Хјустон, Гвинет Палтроу, Бен Стилер и Лук Вилсон). Но, по кариерата што го опфати повторното раѓање на кинематографијата од доцните 60-ти до новиот век, Хекман одлучи дека направил доволно.
Во 2004 година, Хекман му кажа на Лари Кинг во интервју дека неговата кариера „веројатно е завршена“ и дека нема нови сценарија пред себе. Потврдувајќи го своето пензионирање во 2008 година, тој за „Џи кју“ во 2011 година рече дека ќе му треба многу за да сними уште еден филм.
„Не знам. Кога би можел да го сторам тоа во мојата куќа, можеби, без да вознемируваат ништо и само со еден или двајца луѓе“, рече тој, додавајќи за медиумот дека само се надева дека ќе биде запаметен „како пристоен актер“.
Додека беше на турнеја со книга за неговиот роман „Бегство од Андерсонвил“ во 2008 година, Хекман изјави дека не сака „да продолжи да притиска“ и да ризикува да замине скиснат. „Се чувствувам удобно со она што го направив“, рече тој.
Хекман се сврте кон сликарството и се занимаваше со гласовно работење и пишување книги. Тој ја напиша старата западна приказна „Поврат на утринскиот врв“ (2011) и полицискиот трилер „Потрага“ (2013), а е и коавтор на три дела од историска фикција со подморскиот археолог Даниел Ленихан.
Тој раскажуваше во два документарни филма: „Непознатиот подигнувач на знаме“ на Иво Џим (2016) и „Ние, маринците“ (2017).
Покрај една од најневеројатните филмографии во бизнисот, неговото пишување, театарските записи и неговото сликарство, Хекман ја остави зад себе и сопругата со повеќе од 30 години, Бетси Аракава, и трите деца што ги дели со својата прва сопруга Малтезе: Кристофер Ален, Елизабет Џин и Лесли Ен Хекман.
Запрашан од „Џи кју“ во 2011 година за тоа како би сакал да биде запаметен, Хекман понизно одговори: „Како пристоен актер. Како некој кој се обиде да го прикаже она што му беше дадено на чесен начин. Не знам што повеќе од тоа“. А.Р.