Пишува:Наташа Доковска
Трагичниот настан кој се случи во дворот на ОУ „Димитар Поп Георгиев Беровски“ во Ѓорче Петров го разниша целото општество. Првачиња – деца на само шест или седум години – се обиделе да силуваат свој соученик користејќи стаклено шише. Настанот добива уште поголема тежина кога дознаваме дека наставничката, иако веднаш била информирана за инцидентот од страна на нападнатото дете, не презела никакви мерки. Молчела.
Овој случај ја отвори пандорината кутија на една подлабока и многу сериозна тема – како го заштитуваме детството во нашите училишта? Колку сме подготвени, како родители, наставници и општество, да се соочиме со реалноста дека насилството не се случува само во филмовите или далечните земји, туку и во нашите училишта? Дека децата, кои сè уште ги учиме како да читаат и пишуваат, се способни за такви ужаси, поттикнува прашања за вредностите и воспитанието што им ги пренесуваме.
Зошто наставничката молчела? Дали тоа е резултат на страв, неспособност да се справи со ситуацијата или пак тоа е одраз на поширок проблем – општеството кое гледа на проблемите како нешто што не е „наша работа“? Честопати зборуваме за недостатокот на ресурси во образованието, за преголемите класи и потценетите учители. Но, тука не станува збор за пари или опрема – тука станува збор за човечност. За емпатија. За одговорност која не може да се игнорира.
Во оваа ситуација, не станува збор само за трите деца вклучени во инцидентот. Секое дете во тоа училиште е засегнато од овој случај. Што им пренесуваме на децата ако учителите, кои треба да бидат нивните примери, молчат пред ваквите дела? Како ќе очекуваме да израснат во одговорни и грижливи возрасни ако им покажуваме дека молчењето е одговорот на проблемите?
Потребна е итна реформа во образовниот систем – не само во формални рамки, туку и во начинот на размислување. Учителите мора да бидат обучени да препознаваат и реагираат на вакви инциденти, а родителите треба да се вклучат поактивно во воспитниот процес на своите деца. Ова не е само прашање за индивидуална одговорност – ова е системски проблем кој бара колективен одговор.
Но, најважно од сè, мораме да ги слушаме децата. Да ги учиме дека нивните зборови и искуства имаат значење. Ако на детето му е ускратена таа доверба и поддршка од најраната возраст, тогаш што можеме да очекуваме од иднината?
Ваквите случаи не смеат да останат само на насловните страници на вестите за неколку дена, а потоа да бидат заборавени. Тие треба да нè мотивираат да бараме промени, да ги преиспитаме нашите вредности и да изградиме општество каде секое дете ќе се чувствува безбедно и заштитено. Само тогаш ќе можеме да кажеме дека сме направиле нешто за иднината на нашите деца.
Ова не е само приказна за насилство меѓу деца, туку и за молкот на институциите и одговорните лица, кои имаат обврска да ги заштитат најранливите во општеството. Како може едно дете да биде нападнато, да побара помош и да не добие никаква реакција? Каква порака испраќаме на децата и на нивните родители со ова однесување?
Наставниците се првата линија на одбрана за безбедноста на децата во училиштата. Од нив се очекува не само да пренесуваат знаење, туку и да бидат чувари на добросостојбата на децата. Ова е одговорност која не може да се игнорира, а уште помалку да се молчи во ситуации кога еден ученик е нападнат. Родителите со право очекуваат нивните деца да бидат безбедни во училишните дворови и училници.
Институциите одговорија со тоа што директорот на училиштето поднел оставка од морални причини, а наставничката е суспендирана. Формирана е комисија која ќе ги испита сите аспекти на случајот, но прашањето кое се наметнува е дали овие мерки се доволни? Дали ваквите реакции ќе го вратат чувството на безбедност кај децата и нивните родители?
