Синоќа, под ѕвездите на древниот Антички театар, времето како да застана, а просторот се претвори во музички храм каде што душите на присутните танцуваа со секоја нота. Владо Јаневски, мајсторот на македонската баладa, како виртуозен сликар со зборови и звуци, ги боеше емоциите на публиката со палета од меланхолија, радост и љубов.
Со секој здив, со секој стих, тој успеа да ја вплете публиката во својата приказна, како да раскажуваше бајка која го буди најдлабокото во човековото срце. Неговата музика беше како нежно море што ги милуваше бреговите на душите на сите присутни, додека неговиот глас беше како ветер што носеше спомени и соништа на секој од нас.
Публиката, воглавно средовечна, се чувствуваше како да патува низ времето, враќајќи се назад кон младешките љубови и соништа, додека Владо ги редеше своите безвременски хитови, еден по еден, како бисери на музички ѓердан. Секој тон беше како допир на стар пријател, познат, но секогаш свеж и нов.
Владо Јаневски беше капитен на оваа музичка лаѓа, воден од својата безгранична страст и искуство, со сигурна рака насочувајќи ги емоциите на публиката низ морињата на љубовта, загубата и надежта. Во неговиот глас, секоја емоција беше како сребрена нишка, ткаејќи комплексна мрежа од звуци и чувства која не остави никого рамнодушен.
Античкиот театар, како вистинскi Музеј на македонската музика, ја прегрна оваа вечер, впивајќи ги звуците и пренесувајќи ги низ времето и просторот. Публиката, освен што ја пееше секоја песна, беше и дел од оваа магична симфонија на емоции, поврзувајќи се со Владо на едно длабоко, личноставно ниво.
На крајот, синоќешната вечер беше нешто повеќе од обичен концерт – беше катарза, прослава на љубовта и музиката, и најубавото потсетување дека вистинската уметност е вечна. Владо Јаневски уште еднаш го зацврсти своето место во пантеонот на македонската музика, како композитор на емоции и наративи кои ќе одекнуваат долго по оваа прекрасна вечер.
Н.Доковска
