Пишува: Наташа Доковска
Секое утро ја отворам вратата од собата на моето дете и го прашувам: „Како спиеше?“ Но денес, во време кога опасностите демнат зад екранот, ова прашање не ми е доволно. Се прашувам: „Дали си безбедна?“ ТикТок стана дел од секојдневието на младите, но со него доаѓаат и трендови што се далеку од забавни. Последниот предизвик, кој веќе остави неколку деца со повреди, е само уште еден потсетник колку сме неподготвени за светот што тие го живеат.
Се чувствувам загрижена и немоќна. Колку и да се трудам да бидам вклучена во животот на моето дете, еден видеоклип, еден опасен предизвик, може за миг да го стави во опасност. Но, виновни ли се само децата? Тие се љубопитни, сакаат да бидат дел од нешто поголемо, да добијат „лајк“ или коментар што ќе ги направи важни. Вистината е дека одговорноста е на сите нас – родителите, наставниците, општеството.
Кога ќе помислам на моето детство, ми доаѓаат на ум игри што ги игравме надвор, со вистински пријатели, во свет без екрани. Денес, моето дете расте во сосема поинаков свет, каде што границата помеѓу вистинското и виртуелното е избришана. Нашата улога, како родители, е да ги научиме да ги препознаваат ризиците. Разговорите не смеат да бидат забрани и критики. Мора да се постават со љубопитност: „Што гледаш на ТикТок? Што ти е интересно?“ Децата сакаат да бидат разбрани, не осудувани.
Но, што е со училиштето? Наставниците имаат огромна улога во овој процес. Училиштето мора да биде место каде што децата учат не само за науки, туку и за живот. Тие треба да бидат водени кон критичко размислување, да знаат како да препознаат опасност и да постават граници. Наместо да ги игнорираме социјалните медиуми, тие треба да станат дел од учењето – како да се користат безбедно, како да се препознае манипулација.
На крајот, ни треба акција од сите страни. Платформите како ТикТок имаат своја одговорност, но не можеме да чекаме од нив да ги заштитат нашите деца. Како општество, мораме да бараме регулации, а како заедница, да се обединиме во едукацијата и заштитата на младите.
Овој предизвик не е игра. Тој е повик за будење за сите нас. Ако не направиме ништо, кој ќе ги заштити нашите деца? Зашто тие се нашиот најголем предизвик и наша најголема одговорност.
