Пишува: Наташа Доковска
Додека се замислувам во хаосот на тековната предизборна кампања, не можам да не се почувствувам наполнета со длабоко разочарување од отсутноста на почит што го нижи секој аспект од неа. Изгледа како да почитта останала застарен концепт, преполовен од неуморното страмежливо водење на власт и лични агенди.
Програмите што ги нудат кандидатите се ништо помалку од разочарувачки. Мирисаат на исто, недостига иновација и предвидливост. Наместо да нудат конкретни решенија за подобар живот, тие ја повторуваат истата уморна реторика што ја слушаме со години иста. Каде е најавата за напредок? Каде е визијата за подобра иднина во Европската Унија?
Младите луѓе, таа демографска група која треба да биде срцево на било која изборна кампања, се оставени на маргинализација и безгласност. Разочарувачки е да ги набљудувам нивните амбиции и соништа отфрлени како несериозни од страна на кадар од застарени кандидати кои изгледа се неспособни да се поврзат на емотивно или емпатично ниво.
Кога зборуваме за кандидатите, станува се појасно дека тие не се ништо повеќе од рециклирани верзии едни на други. Застарени, лишени од емотивност и потполно без емпатија, тие нудат малку повеќе од мрачно продолжување на статусната кво ситуација. Како можеме да очекуваме значајни промени кога лицата кои се борат за власт остануваат исти, заробени во минатото што не успева да види или резонира со реалностите на денешницата?
Време е за пресметка. Не можеме да продолжиме да толерираме систем кој ги претставува егата над емпатијата, власта над напредокот. Ако сакаме да го повратиме есенцијалното на демократијата, мораме да бареме повеќе од нашите кандидати. Ни требаат лидери кои не само што се почитуваат меѓусебно, туку и го почитуваат избирачкото тело на кое се обидуваат да му служат. Ни требаат програми кои се смели, иновативни и вистински обврзани да го подобрат нашето секојдневие. И понатаму, ни треба иднина во која младите луѓе не се само вклучени, туку активно ангажирани во формирањето на траекторијата на нашата нација во рамките на Европската Унија, но по квалитет, а не по роднински врски.
Додека размислувам за тековната состојба на работите, се прашувам што треба да се направи за да се почуствуваат промените?! Да не дозволиме да се задоволиме со медиокритети, мора да бараме различност. Нашата иднина зависи од тоа.
